Met de 12-wekenecho al een paar weken achter de rug kondigen wij met trots aan dat we moeders worden! Een echte coronial, zoals deze generatie wordt genoemd. We kijken er enorm naar uit!
Onze band is alleen maar sterker geworden. We hadden al een enorm sterke band, maar nu krijgen we ook nog eens samen een kind, wat we altijd al samen hebben gewild (ben je dat vergeten? Oh, hier en hier kun je er over teruglezen)!
Kwaaltjes en ander gespuis
Hoe het gaat met mij? Nou, eigenlijk wel goed. Heel erg moe en buiten adem als ik de trappen op en af heb gelopen, soms moet ik halverwege even stoppen. En de rit heen en terug naar de tandarts was… nou ja, twee dagen bijkomen. Ik werk wel normale uren, maar omdat ik een zittend beroep heb wat ik vooral vanuit huis kan uitoefenen, is dat goed te doen. Ik heb ook iedere week een dag vrij, dan kan ik lekker een boek lezen.
Qua misselijkheid valt het reuze mee. Ik heb er echt geluk mee gehad. Wel misselijk geweest, maar dat is echt peanuts als ik af en toe lees wat mensen moeten doormaken. Het enige wat ik echt niet meer kan ruiken is gemberthee! En ik moet bij bepaalde afdelingen bij de supermarkt wegblijven, want die ruiken te sterk.
En mijn smaak? Het eerste wat ik niet meer lustte was mijn vertrouwde ochtendespresso. Het rook opeens naar verbrand slootwater! Ik dacht dat de ring van mijn espressopot niet meer goed was. Ik heb het nog een week geprobeerd, maar ik heb de handdoek in de ring gegooid en ben overgegaan op thee.
Een paar weken later had ik een positieve zwangerschapstest! Dat was een enorme mindfuck. Verder ben ik opeens heel gek op etenswaren die ik at toen ik nog in een studentenhuis woonde. Ik heb vlak voor de jaarwisseling m’n vrouw d’r kop gek gezeurd om een stokbroodje kruidenboter.
Genieten zul je!
Iedereen zegt: ‘Vergeet niet te genieten!’/’Geniet ervan!’. En ik geniet ook wel, maar ik heb absoluut niet het idee dat dit bij iedereen zo is. Sterker nog: de eerste 12 weken heb ik me enorm veel zorgen gemaakt (schijnt ook niet goed te zijn). Niet om m’n eigen gezondheid, maar om die van het kind. De laatste weken kan ik eindelijk een beetje genieten. Ik voel me ondanks het feit dat ik de conditie van een natte dweil heb mentaal gewoon goed. Maar dan met extra huilbuien vanwege lieve mensen, jonge dieren of pasgeboren baby’s. Hoort er gewoon bij!
Ik vind het nog steeds een raar idee dat je binnen 9 maanden een heel mens in je kan laten groeien. Mijn buik is niet zo aanwezig, ik dacht een tijd terug dat het een stuk harder zou gaan. Mijn zwangerschapsbroek zakt nog steeds langzaam naar beneden, terwijl mijn broeken die ik normaal draag echt niet meer lekker zitten.
We verheugen ons op de toekomst. Natuurlijk zal die niet meer hetzelfde zijn zonder kinderen, maar er staat ons een groot avontuur te wachten!