Ik zit hier al een tijd mee, en ik heb enorm getwijfeld of ik het hier wel wil delen. Maar misschien is het beter om het te delen dan dat ik er alleen mee blijf zitten: werk.
En van de feitjes over mij: Ik ben transgender. Een van de dingen die je van mij kan weten, maar verder verre van het belangrijkste. Het maakt dat ik Transgender day of Remembrance belangrijk vind, en dat ik altijd zal pleiten voor de rechten van minderheden, niet alleen van transpersonen. Maar het is een feit dat ik transgender ben, een zelfde soort feit als dat ik van koken hou. Het zegt iets over mij, maar het is verre het belangrijkste over mij.
En toch, op de werkvloer blijkt er onderhand niets belangrijker te zijn. Op dit moment ben ik weer aan het solliciteren en ik maak geregeld mee dat een groot aantal vragen over mijn transgender-zijn worden gesteld. En ook al krijg ik dan een baan aangeboden, het maakt dat ik me niet meer welkom voel bij een bedrijf. Het gevoel dat het meest interessante dat je mij kan vragen mijn transgender-zijn.
ik kan jaren ervaring hebben in het onderwijs/ICT, ik kan een master in middeleeuwse geschiedenis hebben aan een Engelse topuniversiteit, maar het feit dat ik trans ben is interessanter.
Kortom: ik kan jaren ervaring hebben in het onderwijs/ICT, ik kan een master in middeleeuwse geschiedenis hebben aan een Engelse topuniversiteit, maar het feit dat ik trans ben is interessanter. En als dit voor jou als werkgever belangrijker is dan wat ik kan als persoon, dan ben je niet de werkgever voor mij.
Op dit moment blijf ik doorzoeken, maar ook uitdrukkelijk buiten Nederland. Het klinkt raar om te zeggen: een toleranter land dan Nederland. Ik heb een grote luxe: ik heb een omgeving die mij steunt en snapt dat ik niet eens zo graag een baan wil bij een werkgever voor het geld, maar omdat ik een bijdrage wil leveren aan deze wereld binnen een organisatie die verder wil kijken dan alleen een oppervlakkig feitje over mij.