LGBTQI+, Mens & Leven

Een toleranter land dan Nederland.

Ik zit hier al een tijd mee, en ik heb enorm getwijfeld of ik het hier wel wil delen. Maar misschien is het beter om het te delen dan dat ik er alleen mee blijf zitten: werk.

En van de feitjes over mij: Ik ben transgender. Een van de dingen die je van mij kan weten, maar verder verre van het belangrijkste. Het maakt dat ik Transgender day of Remembrance belangrijk vind, en dat ik altijd zal pleiten voor de rechten van minderheden, niet alleen van transpersonen. Maar het is een feit dat ik transgender ben, een zelfde soort feit als dat ik van koken hou. Het zegt iets over mij, maar het is verre het belangrijkste over mij.

En toch, op de werkvloer blijkt er onderhand niets belangrijker te zijn. Op dit moment ben ik weer aan het solliciteren en ik maak geregeld mee dat een groot aantal vragen over mijn transgender-zijn worden gesteld. En ook al krijg ik dan een baan aangeboden, het maakt dat ik me niet meer welkom voel bij een bedrijf. Het gevoel dat het meest interessante dat je mij kan vragen mijn transgender-zijn.

ik kan jaren ervaring hebben in het onderwijs/ICT, ik kan een master in middeleeuwse geschiedenis hebben aan een Engelse topuniversiteit, maar het feit dat ik trans ben is interessanter.

Kortom: ik kan jaren ervaring hebben in het onderwijs/ICT, ik kan een master in middeleeuwse geschiedenis hebben aan een Engelse topuniversiteit, maar het feit dat ik trans ben is interessanter. En als dit voor jou als werkgever belangrijker is dan wat ik kan als persoon, dan ben je niet de werkgever voor mij.

Op dit moment blijf ik doorzoeken, maar ook uitdrukkelijk buiten Nederland. Het klinkt raar om te zeggen: een toleranter land dan Nederland. Ik heb een grote luxe: ik heb een omgeving die mij steunt en snapt dat ik niet eens zo graag een baan wil bij een werkgever voor het geld, maar omdat ik een bijdrage wil leveren aan deze wereld binnen een organisatie die verder wil kijken dan alleen een oppervlakkig feitje over mij.

7 thoughts on “Een toleranter land dan Nederland.

  1. Ik ben het helemaal met je eens. Het gaat om kijken naar de kwaliteit van een persoon. Heel veel,succes met het vinden van een baan. Al lijkt het erop dat ‘de stempeltjeshype’ nogal internationaal is.

    1. Ik denk ook niet dat het buitenland zoveel beter is; ik heb zelf enkele jaren in de UK gewoond en ik weet dat verder van huis het gras niet altijd groener is.

      Maar wat wel opvalt is dat we in Nederland echt niet zover voorlopen op lgbt rechten als mensen vaak denken. We komen al jaren achter redelijk katholieke landen zoals: Malta, Frankrijk, Portugal en Spanje. En persoonlijk heb ik die ervaringen ook: In Nederland heb ik geweld meegemaakt om wie ik ben, en ik heb er in, ook de zuid-Europese landen nog nooit mensen over horen praten, laat staan agressief op reageren.

      Dus daar is helaas voor Nederland nog echt een slag te maken.

  2. Mmmm ik ben het niet met je eens. Als je werk en studiefeiten al voor zich spreken lijkt het mij vrij normaal dat ze jou als persoon willen leren kennen en dan is transgender toch wel iets wat jou tekend. Het is een flinke stap een moeilijke de manier waarmee je daarmee omgegaan bent, nu omgaat zegt heel veel over jou. En dat is dan echt niet dat ze die vraag stellen omdat ze het raar gek of interessant vinden. Een beetje net als heb je kinderen? Oj hoeveel en wil je er nog meer? Tuurlijk zal een deel vd vragen betrekking hebben op jet feit of jij een aanwinst vh bedrijf zal zijn (als je nog geen transitie hebt gehad, is t voor een bedrijf toch best belangrijk om te weten of dat eraan zit te komen ivm ziekteverlof) maar ook omdat het verteld wie je bent. Wat je waarden zijn.
    Ik zou mijn moeder zijn nooit een oppervlakkig feitje noemen. Ik snap dus ook niet dat jij jezelf wel zo bestempeld.

    1. Hoi Eva,

      Ik heb er niks op tegen als ze mij als persoon willen leren kennen. Maar mijn transitie is niet het meest interessante. Mijn transitie was eigenlijk heel makkelijk: ik kan nu eindelijk zijn, wie ik ben. En dat is vele malen makkelijker dan de schijn moeten ophouden. Dus in zoverre is het feit dat ik transgender ben niet dat wat mij maakt: het is een onderdeel van wie ik ben en zeker niet het belangrijkste.

      Daarnaast zijn de vragen die ze erover stellen vaak van die aard, dat je aan je thee water kan aanvoelen dat ze het “anders” vinden en dat ze niet denken dat hun bedrijf/school/instelling een tolerante plek is. De opmerking dat ze niet weten of de ouders het wel accepteren is gewoon pijnlijk: je zegt dus feitelijk dat je geen veilig schoolklimaat hebt voor 1 op de 30 leerlingen (iedereen die niet strikt voldoet aan de traditionele genderrollen).

      Daarnaast is het om goede redenen illegaal om te vragen aan vrouwen of ze meer kinderen willen: omdat we niet willen dat deze vrouwen geen baan daardoor kunnen krijgen. Zo is het ook illegaal om te vragen of mensen in de nabije toekomst operaties of andere medische ingrepen nodig hebben: ook die willen we als maatschappij een eerlijke kans op werk gunnen.

      En de vergelijk met moederschap is voor mij anders: Waar jij voor jou aan voelt dat dit een belangrijk onderdeel is van jou identiteit, is dat voor mij dat niet. Mijn transgender zijn is zoals een litteken van de keizersnede: blij dat ik het heb gedaan, enorm gelukkig met het resultaat, maar er zijn zowel op persoonlijk als professioneel vlak veel interessantere zaken om het over te hebben. Kortom ik ben niet een transgender, maar ik ben een vrouw die toevallig een transgender verleden heeft.

  3. Hoi mw Tok, voor mij als “moeder van” is de tolerantie van onze samenleving een onderwerp van aandacht en ook vaak zorg. Heel veel sterkte en succes met het vinden van een baan waarin je je kennis en capaciteiten kunt inzetten en uitbouwen!

    1. Hoi, Ik weet natuurlijk niet hoe oud je kind is, maar ik hoop en merk ook wel dat de samenleving steeds toleranter wordt: dus er is altijd hoop.

      En waar het voor mij misschien nu iets is waar je tegenaan loopt als je werk zoekt, hoop ik heel erg dat wanneer jouw kind op zoek gaat naar werk dit een non-issue is geworden.

  4. Ja, we hebben nog een lange weg te gaan in de acceptatie van o.a. transgender mensen, het is twee stappen vooruit en weer eentje achteruit lijkt het wel. Ik vind het eerlijk gezegd nogal onbeschoft om er in een sollicitatiegesprek zo over door te zagen, mag dit eigenlijk wel? Belangrijk zijn je kwaliteiten niet je achtergrond, muv je werkervaring en opleiding.

    Ikzelf heb wel eens in een gesprekje voor een vrijwilligersfunctie, waarbij ik een man zou gaan bezoeken en wat met hem ondernemen, de vraag gekregen of ik wellicht op zoek was naar een relatie. Eerst daar volkomen overbluft nog antwoord op gegeven ook. Later een boze mail naar deze persoon geschreven dat ze dat helemaal niet mag vragen…. Jouw transgender zijn lijkt me ook niet ter zake doen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.