Kan het beter? Maken we nog wel vooruitgang?
Het is een vraag die we aan onszelf en aan andere constant vragen. Of het nu was toen ik in het onderwijs werkte (Kan mijn kind nog meer, nog sneller) of toen ik in de IT werkte (kan mijn server nog meer, nog sneller?) en ook hoe kan ik een betere lerares/systeembeheerder zijn.
Kortom, het is een vraag die we ons constant afvragen, niet alleen als je ergens werkt, maar ook een vraag die we ons constant afvragen in ons privéleven. Hoe kan ik een betere zus/dochter/leerling zijn: wat deed ik goed, maar vooral wat kan ik beter doen.
Een vraag waar we mee groot worden gebracht zodra we nog maar amper goed en wel kunnen kleuteren totdat we als oma het kleinkind naar de kleuterklas brengen. Het vooruitgangsdenken zit in ons, er is altijd vooruitgang en nog erger: stil staan is achteruitgang. Op het werk wordt je met regelmaat gevraagd waar je je verder in wil ontwikkelen, maak je afspraken voor je persoonlijk ontwikkelplan. In je persoonlijk leven zijn er altijd nieuwe mijlpalen; ervaringen die je wilt opdoen; avonturen die je wil beleven.
We hebben stilstaan gebombardeerd tot iets dat je niet moet willen. Maar stilstaan kan ook zijn dat je de tijd neemt om rond te kijken, om te genieten van de wereld hoe die nu is en welke rol je er op dit moment zelf in speelt. Of je niet al gelukkig bent met het leven zoals het is, met de mensen om je heen en de dingen zoals ze zijn.
En soms pak ik dan mijn camera en neem een foto van jou, of de wereld of dat kleine detail. Omdat we dan later terug kunnen kijken en kunnen waarderen dat het toen eigenlijk ook gewoon geweldig was. Om bij weg te dromen dat het ooit wel eens bijna perfect was.