Dit komt niet uit de lucht vallen, mijn lieve vrouw blogde er ook al over. Dat is nu twee jaar geleden. We hebben het nog steeds over dat we een kind willen. En we hebben besloten het gewoon maar te gaan proberen.
Nu pas een kind? Waren jullie niet al bezig?
Nee, helaas, we wilden het zekere voor het onzekere nemen en we besloten maar wat te gaan sparen. Zaad is duur, relaties waar al (actief!) zaad aanwezig is, zijn vaak goedkoper. Vrienden vragen om zaad was geen optie. Voelden we onszelf niet prettig bij.
Eerst was het: ‘We willen een kind… ooit.’ Daar waren allerlei voorwaarden aan verbonden; we moesten bijvoorbeeld de Staatsloterij winnen. Wie kansberekeningen heeft gehad op de middelbare school weet dat dromen mag, en dat dromen goedkoper is dan loten kopen.
Nu worden we emotioneel incontinent als we een baby’tje zien. Dan vallen we elkaar bijna huilend in de armen en zeggen in koor, met heel veel snot en tranen: ‘Dat willen wij ook!’ Heb je nu een beetje een beeld? Mooi. Nee, vergeet even het snot en de tranen. Na het babybezoek zitten we op de fiets en kijken we elkaar met walgelijk verliefde kalverogen aan. We willen het zo graag. Allebei weten we het: ‘Nu zijn we er aan toe.’ Dat heb je soms.
En toen we het zeker wisten, veranderde er opeens van alles in ons leven. Het geluk lachte ons toe! Mijn vrouw had opeens een baan, mijn contract werd verlengd en opeens werden dingen makkelijker.
Complicaties
We schreven ons voor de tweede keer in bij de fertiliteitskliniek, want onze inschrijving was verlopen. De intake moest opnieuw. Wel op afstand, want Corona. Nee, je kunt niet meer gezellig met z’n tweetjes de fertiliteitskliniek binnenstormen, niet eens op afspraak. Geen andere stelletjes subtiel begroeten met een wij-zitten-in-hetzelfde-schuitje-knikje.
Oké, we zitten deels in hetzelfde schuitje. Dééls. Een van de complicaties is dat ik epilepsie heb, een chronische beperking die in toom wordt gehouden dankzij een kleurrijke cocktail aan medicijnen. Nee hoor, niet zó kleurrijk. Ik gebruik zeer weinig medicijnen. Ik heb hoop dat ik met één medicijn ook wel uit de voeten kan. Mijn huidige neuroloog is optimistisch.
Jammer genoeg kan ik bizar weinig blogs vinden over epilepsie in combinatie met een zwangerschap (als er nog iemand volgtips voor me heeft, hoor ik het graag). Moeders met epilepsie én kinderen zijn er echt wel; de geboortekaartjes die de zwangerschapsverpleegkundige van het epilepsiecentrum op de achtergrond had staan spraken boekdelen. Is het een taboe om zwanger te worden met medicatie? Of als je een chronische beperking hebt? Zoek ik wel goed genoeg naar moeders die in hetzelfde schuitje zitten?
Beeldbellen en bloed prikken
Ik moet met enorm veel medici afspreken. Sommigen zitten dichtbij, maar soms zitten we ook behoorlijk lang in de auto. Dan is beeldbellen natuurlijk een fantastische oplossing! Ik heb een hekel aan beeldbellen, maar dit is erg praktisch en we hebben geen last van een logistiek circus (ik woon wel in de stad, maar specialisten zitten op een of andere manier altijd in uithoeken). Als ik bloed moet prikken, kan dit gewoon in het plaatselijke ziekenhuis.
En nu?
We zitten nu als het ware op een houten bankje, om te wachten op het telefoontje van de kliniek met de verlossende zin: ‘Het zaad is binnen’. En ondertussen let ik op mijn eisprong, ik heb een familieverpakking ovulatietesten gekocht. Ik weet dat er betere zijn, maar voor de fertiliteitskliniek is het handig om te weten of die ook bij mij werken. Schijnt per lichaam te schelen; bij sommigen is de LH-piek erg laag, ook tijdens de ovulatie. Als die testen bij me werken, probeer ik ze allemaal een keer uit, schrijf ik een recensie!😂
Oh ja, daarnaast bouw ik ook nog en medicijn af! Maar daar blog ik nog apart over.