Mijn werkweek was lang. Ik kwam maar niet vooruit met mijn werk. Bah! Ik kon het woord ‘storing’ niet meer horen. Slapeloze nachten had ik ervan. Nadat vrijdag het eindelijk gelukt was wat ik graag voor elkaar wilde krijgen, sliep ik nog steeds slecht. Maandag kon ik me niet concentreren en was ik chaotischer dan normaal, niets lukte. Die avond sluimerde er hoofdpijn. Het begon eigenlijk al op de fiets, toen ik nog een brief wilde posten. Ik zou moeten weten dat die niet zomaar weggaat, maar bij mij minstens een halve dag duurt.
Ik twijfelde; had ik genoeg gedronken? Ja, want daar lette ik juist op. Sinds ik thuiswerk, ben ik er meer op gaan letten. De hoofdpijn werd erger, dus ik pakte een pijnstiller. Dan sliep ik nog tenminste een beetje. Ik was lichamelijk doodop (waarvan? Ik kreeg niets uit mijn handen), dus dat slapen moest in principe geen probleem te zijn.
Migraine vraagt om zwaarder geschut
Over het algemeen sliep ik vrij goed voor mijn doen. Ik werd wakker en het bonsde in mijn voorhoofd. Het leek wel of mijn rechteroogkas verbrijzeld werd. En er hamertje-tik met mijn hersenen werd gespeeld.
‘Ooooh, mag de wekker uit,’ kreunde ik. De telefoon van mijn lief lag aan mijn kant (ik lag op haar helft, zij op de mijne). Het flitste voor mijn ogen, kon amper lezen wat er op haar telefoon stond. Ik swipete maar wat, dat geluid moest uit. Een halfuur later ging haar andere wekker. Ook daar heb ik maar wat gedrukt. Mijn eigen wekker ging gelukkig niet, want ik zou vandaag vrij hebben. Ik zet na al die gebroken nachten nog zelden mijn wekker op vrije dagen.
Ondertussen domineerde de hoofdpijn mijn hoofd. Paniekerig zocht ik naar pijnstillers. Ik kon amper verwoorden welke ik zocht. Je weet dat het dan te laat is, maar ik heb nooit echt dezelfde verschijnselen als ik een migraineaanval heb. Ik kon de verpakkingen niet eens lezen. Mijn lief vroeg of ik de lichte pijnstillers wilde. Nee, want die heb ik gisteren al genomen. De zware werkten langer en beter. Waar kwam dat felle licht vandaan? Ik verstopte mijn hoofd onder een kussen. Veilig, geen licht. Mijn lief vroeg even later hoe het ging. Ik verstopte mijn hoofd in haar zij, zodat ik geen licht hoefde te zien.
‘Ik voel me fantástisch,’ zei ik. Altijd als ik dat zeg, weet ze dat het niet gaat. Ze ging naast me zitten en aaide me over mijn hoofd.
‘Niet zo hard aaien,’ zei ik.
‘Ik aaide je záchtjes,’ reageerde ze verbaasd. Voor mijn ogen verscheen er een lichtflits. Ik vroeg of ik koorts had, want in tijden van corona weet je het maar nooit. Dat was niet het geval.
‘Laat je me weten hoe het met je gaat?’ vroeg ze bezorgd. Ze ging naar haar werk. Ik knikte zwakjes. Het gordijn bleef dicht en ik bleef nog even liggen. De pijn kroop naar mijn nek en mijn schouders. Ik merkte op een gegeven moment dat de pijnstiller werkte, maar de hoofdpijn op de achtergrond bleef. Tijd voor een douche.
Op de achtergrond
De douche was zalig. Ik knapte er enorm van op. Ik voelde me weer een beetje mens, meer dan alleen een migraine-aanval.
Mijn armen deden extreem veel pijn. Mijn handen tintelden. Ik had op een gegeven moment ook geen kracht meer in mijn handen. Alles wat ik optilde, was een prikkel teveel. Een boterham smeren was opeens extreem vermoeiend. De spierpijn sloeg toe. Alle spieren in mijn lichaam deden pijn. De hoofdpijn was op de achtergrond, als een mist. De nasleep was grimmig. Mijn kaken deden de volgende dag nog steeds zeer. Het heeft bij elkaar 17 uur geduurd.
Mysterie
Dit is ‘pas’ de vijfde migraine-aanval dit jaar (ik houd het bij, omdat ik er vorig jaar vaker last van had en wilde weten wat de triggers nou waren), maar ik merk altijd hoe vermoeiend dit is. En ik heb een heel milde vorm! Ik weet ook wel dat heel veel mensen dit hebben, sommigen krijgen zelfs triptanen voorgeschreven. Het is niet zomaar hoofdpijn. Geen smoes om niet mee te hoeven doen aan gym. Migraine is voor wetenschappers nog steeds een mysterie. En zwaar onderschat.
Mocht je trouwens meer willen weten over migraine, kijk dan hier: klik (dit is trouwens geen gesponsorde link)!