Mens & Leven

Waarom ik keihard voorbij de sportschool fiets

Ik sta niet bekend als een sportfanaat. Mensen die mij kennen, weten dat. Mensen die me dan voor het eerst zien, denken: ‘Wat klets je nou, mens, je bent hartstikke slank.’ Het is echt waar: ik heb een hekel aan sporten.

Sporten op school

Het begon op de lagere school. Gym, en op een of andere manier werd ik altijd als laatste uitgekozen. Ik had een enorme hekel aan gymmen. Als astmapatiënt is een rondje rennen om op te warmen de hel. Halverwege stopte ik, want ik kon niet meer. Het enige wat ik leuk vond was apenkooien, slagbal en worstelen. Ik ben altijd ontzettend sterk geweest (en lomp, maar dat krijg je er vaak gratis bij). Ik was totaal geen vechtjas, meer een muurbloempje met sterke armen.

De middelbare school; iedere vrijdagmiddag twee uur gymles van een of andere onuitstaanbare vent die de klas niet rustig kon krijgen. En dan moest de hele klas gaan rennen, of nog erger: de piepjestest. Ik probeerde altijd net genoeg te rennen tot ik een voldoende op mijn rapport kreeg. Ik kon dan niet meer, en dan moest ik na de les ook nog eens 10 kilometer fietsen naar huis. Wonderbaarlijk genoeg lukte dat altijd. Het fietsen verminderde mijn astma, dat was een groot voordeel.

Groepsdruk

Vanaf mijn twintigste had ik nauwelijks last van astma. Ik ben zelfs bekend met kattenallergie, dat verdween (ik heb inmiddels met 3 van die heerlijke theemutsen samengewoond).

Op een gegeven moment ging ik een keer mee naar de sportschool, voor een proefles. Ik werd overgehaald door mijn ex, die daar meerdere avonden per week zat. Het was zo… kunstmatig. Je kon niet genieten van je omgeving en dat vond ik niet fijn. Je ziet vaak van die hometrainers voor zo’n raam staan, het liefst bij een drukke weg (het pand moet immers wel betaalbaar blijven). Het maakte me eerlijk gezegd een beetje droevig.

Ik heb zelfs een tijdje hardgelopen, wat ik niets aan vond. Ik werd overgehaald door een stel fanatieke lopers. Het zou goed voor me zijn, omdat ik nooit naar de sportschool ging (dat ik 100 kilometer per week op een stadsfiets fietste telde blijkbaar niet). Ik was er -voor een astmapatiënt- redelijk goed in. Het viel me toen echt reuze mee; ik had flashbacks verwacht, naar die jaren ’70 gymzaal waar je het puberzweet zowat kon proeven.

Het voordeel van hardlopen is dat het een relatief goedkope sport is en je ook wat van je omgeving ziet. Het nadeel is dat het enorm blessuregevoelig is.

Coronatijd

Bijna twaalf jaar lang raakte ik amper een inhalator aan. Vorig jaar ging ik werken, waardoor ik veel trappen liep. Dat heb ik ook altijd gedaan. En ik fietste bijna overal naartoe, dus mijn conditie was altijd hartstikke goed. Als ik ging zwemmen, kon mijn vrouw me amper bijhouden. En mijn vrouw heeft er toch een behoorlijk tempo in!

Toen moest ik verplicht thuiswerken. In het begin pakten we nog het yogamatje erbij, maar ik merk dat ik geen type ben om oefeningen voor de televisie te doen. Ik fietste nog wel, maar ik merkte dat dat meer energie vroeg dan eerst. Op een gegeven moment werd traplopen een verschrikking; met piepende adem kwam ik boven. Ik snapte er niets van: mijn conditie was jaren zo ontzettend goed geweest. We gingen wel regelmatig een grote tocht op de fiets maken, maar op een of andere manier duurt het gewoon heel lang voordat ik een beetje conditie kreeg. Ik werkte een paar weken op locatie, met speciale corona-routes, waardoor ik die 10000 stappen per dag wel haalde. Met moeite, maar het ging steeds beter.

Meneer Rutte kondigde aan dat thuiswerken de norm werd. Ik baalde, nu zat ik weer hele dagen thuis. Op mijn werk houden ze zich aan de richtlijnen van het RIVM. Ik verkondigde aan mijn vrouw dat ik meer wilde bewegen. Samen op stijldansen gaan was onhandig, want we wisten niet of we dan iedere week konden én helemaal niet of we ook nog een lockdown zouden krijgen. We wilden samen iets doen, wat we zelf in konden plannen. Toen besloten we op zoek te gaan naar een wielrenfiets; mijn vrouw had immers al een wielrenfiets. We hebben een goed onderhouden tweedehandsje gevonden op Marktplaats.

Ik vind fietsen heerlijk; ik verheug me er nu al op, wat ik simpelweg nooit heb als ik aan sport denk. Mijn vrouw zocht nog een maatje om mee te gaan wielrennen, dus het is een win-winsituatie. Ik heb echt zoveel behoefte om mijn conditie te verbeteren!

P.S. Het was echt heerlijk om te doen, afgelopen zondag hebben we samen een heel eind gefietst. En het ging erg goed.

7 thoughts on “Waarom ik keihard voorbij de sportschool fiets

  1. Wielrenfiets… als in een racefiets dus?

    Ik vind het niet persé fijn in de sportschool, maar dat uurtje per week krachttraining, wat vooral voor vrouwen vaak meer zoden aan de dijk zet dan cardio, levert me wel veel op. Dus na dat uurtje fiets ik lekker naar huis, wandel smiddags een rondje met kind&hond en kom alsnog genoeg buiten.

    Verder ben ik overigens ook sporthater, al zie ik er wel atletisch uit 😉

  2. Hier ook een sporthater. Gymlessen tijdens de middelbare school, de horror. Vooral die balsporten als trefbal en volleybal.
    Nu ik vakantie heb probeer ik elke dag een rondje te lopen, want na de vakantie moet ik er weer aan geloven met de post. 😉

    Fijn dat jullie een sport/hobby hebben om samen te doen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.