Mens & Leven

Jaloers zijn

“Ben je jaloers?”

Mijn huisarts zat tegenover me en vroeg me het een paar maanden terug. Zoals de meesten ondertussen weten, zat ik toen in een dal. Ja, het ging niet goed met me, ja, ik was er om erover te praten. Waarschijnlijk had ik kort daarvoor een paniekaanval gehad, door de zorgen, de financiële onzekerheid, de onderzekerheid over de toekomst en alles er omheen. Ik was naar de huisarts gegaan en we spraken om de paar weken af. Ondertussen was er het nodige gebeurd in mijn leven, ook ten positieve: mijn vrouw had een baan gekregen. Maar of ik jaloers ben op mijn vrouw?

Maar waarom eigenlijk… ik zou het niet weten. Ik ben trots op haar, na jaren lang niet kunnen werken door haar epilepsie, heeft ze een baan. En vooral ze heeft een baan waar ze elke dag lachend van terugkomt, ze vertelt over haar collega’s en haar werkzaamheden. Kortom: ze heeft haar droombaan.

Moet ik daar jaloers op zijn? Nee. Wil ik dat ook: natuurlijk. Maar ik hoef mijn vrouw niks te misgunnen. Ik kan delen in haar blijdschap, haar geluk en er zelf ook gelukkig van worden en nog steeds hopen dat ik ook datzelfde geluk vind. Geluk is niet een zero-sum game waarbij ik alleen gelukkig kan worden doordat iemand anders iets moet inleveren. Geluk is voor mij vooral dat ik de ander gelukkig kan zien en zelf dat ook wil nastreven.

Jaloezie is voor mij een emotie die zoveel vernietigt. Een emotie van het misgunnen en het afnemen. Dat betekent niet dat ik niet snapte dat de huisarts ernaar vroeg. Maar wel dat ik het jammer vind dat het blijkbaar zoveel voorkomt tussen partners dat er jaloezie in het spel is, dat ze ernaar vroeg.

Maar voor mijzelf sprekend: ik kan me niet voorstellen dat ik mijn vrouw haar geluk misgun en ik kan niet gelukkiger zijn met mijn vrouw haar baan.

1 thought on “Jaloers zijn

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.