Reizen

Ode aan onze Volvo

We hebben een autootje, een Volvo uit 2002. Hij is redelijk groot en er past enorm veel troep in. We zochten al langer naar een auto die op LPG reed, een automatische versnellingsbak had en cruisecontrol had. Nou, na maanden de tweedehands markt af te hebben gestruind, hebben we het LPG-gedeelte maar opgegeven. Deze waren alleen in het noorden van het land te koop, wat gewoon niet handig is om mee terug te gaan als er iets is met de auto. Het was alsof je een eenhoorn moest vangen.

Onze Volvo

Wij hebben ooit de auto van mijn ouders geleend voor onze huwelijksreis, hetzelfde model, maar dan ouder en ook nog eens manueel geschakeld. Hij beviel wel, alleen niet automatisch geschakeld, geen cruisecontrol… Dat wilden we graag. Tot opeens hetzelfde model in de buurt te koop kwam staan; liep op benzine, was een automaat en had cruisecontrol… We maakten een ritje en hij reed geweldig. Hij was goed onderhouden en had betrekkelijk weinig kilometers op de teller. Het was een uitgave, maar diezelfde avond hebben we besloten hem te kopen (kregen we nog korting ook).

We wisten dat de accu een keer leeg was gelopen omdat er een lampje aan was blijven staan, maar tot in Frankrijk had hij geen problemen gegeven. Het enige wat er was, dat hij de D-weggetjes niet leuk vond zonder bergversnellingen. Hij trok het, maar na 9 uur rijden was hij het zat en stonden wij met een oververhit Volvo’tje op een gemeentecamping. De volgende ochtend reed hij alsof er niets gebeurd was, the bastard.

volvo

Panne

Op een gegeven moment wilden we boodschappen doen. De auto hikte en bleef hikken. We hebben meerdere adviezen gekregen van de ANWB; is er ergens lekstroom? Krijg je de accu opgeladen? We hebben echt alles geprobeerd. Toen gingen we hulp vragen aan een stel lieve buren, die met een reserveaccu de auto aan de praat probeerden te krijgen (dat heeft ons wel een heel leuk contact opgeleverd, we hebben uiteindelijk onze adressen uitgewisseld). De Volvo bleef hikken en trok de reserveaccu leeg. Wij belden de gezellige jongens van de ANWB. En we zouden hulp krijgen.

Na een paar uur kwam er een garagist, een zoon van iemand uit de straat. We legden in ons beste Frans het probleem uit. Hij was aardig en geduldig en zag ook dat we de accu al doorgemeten hadden. De man trok de conclusie dat er een cel van de accu stuk was gegaan. Dan kun je doen wat je wilt, maar de auto zal niet starten. We besloten een nieuwe accu te kopen bij de lokale garage, maar dat was nog even rijden. De garagist zorgde dat de auto startte en we konden gaan.

Vrouw in de garage

We kwamen bij een Peugeotgarage in het dorp. Er liepen mannen rond die een kop kleiner dan ik waren (we zijn reuzinnen in Frankrijk, we kunnen over iedereen heen kijken). Een garagist bekeek de oude accu en haalde een nieuwe uit het magazijn. En hij verwachtte dat híj dat ding mocht verwisselen. Niets mee te maken, mijn stoere vrouw haalde de oude accu los. De garagist keek wantrouwig en wreef over zijn baard van 2 dagen. Hij moet hebben gedacht: een vrouw die een accu verwisselt?! Die bestaan daar niet! Ik lachte en zei dat het niet de eerste keer was dat ze dit deed. Hij sjokte de garage weer in. En mijn vrouw verwisselde de accu alsof het niets was.
‘Ja,’ zei ze. ‘Als hij het moet doen, is hij langer bezig. Het blijft een Zweedse auto, toch anders dan een Franse auto.’ We betaalden en kregen er 2 jaar garantie bij. Altijd handig, vooral als hij in Nederland weer stuk gaat! 😉

Terugweg

Onze Volvo bokte niet meer. We hebben hem beter leren kennen. Als hij op ‘reserve’ staat, dan is het beter om direct te gaan tanken. Dan is hij bijna leeg. Maar we hebben bijna altijd onze jerrycan bij ons. Ze hebben volgens mij raar staan kijken toen we op de parkeerplaats van de brocante (we hebben hem nèt in kunnen parkeren, toen was de tank leeg) hebben staan tanken.

Hij bracht ons terug naar Nederland. Volgeladen, lekker D-weggetjes in de bergversnellingen. In Reims besloten we toch maar door te rijden in plaats van te kamperen. We aten daar en we namen onze rust. Als we ons niet fit hadden gevoeld, hadden we niet die hele rit gemaakt. En daar gingen we. Ik navigeerde en mijn vrouw reed. Ze liet me weten dat ze blij was dat onze auto een automaat was, anders waren we gaan kamperen. Hij heeft het verder prima gedaan. Geen problemen, geen oververhitting. Alleen de sigarettenaansteker deed vreemd, maar ik vermoed dat dat ligt aan de USB-stekker.

Maar we zijn thuis gekomen en het was een hele rit. We waren doodop! Maar vooral dankbaar (we geven hem regelmatig liefdevolle klopjes). Want ons scheurijzer brengt ons wel weer van A naar B. En hij rijdt nog steeds als een zonnetje!

5 thoughts on “Ode aan onze Volvo

  1. Grappig ik geef mijn auto ook regelmatig een dankbaar klopje, en als we een flink stug gaan rijden kondig ik dat ook aan, zo van kom we gaan lekker een stukje rijden. Het werkt!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.