Het is vandaag Internationale Vrouwendag. Nu zal je je afvragen: is het nodig dat er een speciale dag is waar de vrouw centraal staat? Het antwoord is simpel: ja! Er heerst nog steeds een hoop ongelijkheid in de wereld. Nog steeds staan er te weinig vrouwen aan de top en wordt er toch een wenkbrauw opgetrokken als je een typisch mannenberoep hebt als vrouw. Dat is nog maar een tip van de sluier!

Op de werkvloer

De wage-gap is geen fabel. Het feit dat vrouwen voor elke euro die mannen verdienen maar 87 cent verdienen, wordt nog steeds een beetje weggemoffeld. Want ach, dat zijn toch fabeltjes, we leven toch in een moderne wereld! In 1967 schreef Joke Smit in ‘Het onbehagen van de vrouw’ dat de wage-gap snel zou verdwijnen. 51 jaar later is het loon van de vrouwen nog steeds niet gelijkgetrokken aan het loon van hun mannelijke collega’s. Kom op, het is 2018… Wij vrouwen zijn net zo handelsbekwaam als onze mannelijke collega’s.

Het doet me nog steeds goed om een buschauffeuse te zien. Of een vrachtwagenchauffeuse. Of als een vrouw burgemeester wordt van een stad zoals Den Haag. Dat soort berichten doen me altijd erg goed. Nog steeds vind ik dat er teveel mannelijke leiders zijn (van de 16 partijen in mijn gemeente zijn er 2 vrouwelijke lijsttrekkers. Is dat niet weinig?). En vooral als het over vrouwen gaat, worden er teveel beslissingen door mannen gemaakt. Dit soort tweets vind ik dan heel terecht;

Vrouwelijke rolmodellen

In films zijn er nog steeds twee keer zoveel mannelijke rollen als vrouwelijke rollen. Ik snap dat het een patroon is waarin we vastgeroest zitten, maar het kan ook anders. Niet iedere film hoeft een vrouwelijke remake te hebben, maar er zijn toch genoeg rollen die niet per se mannelijk hoeven te zijn? Vrouwen kunnen ook bommen ontmantelen. En mannen kunnen in films ook prima voor de kinderen zorgen terwijl vrouwlief de zombies afslacht.

En wat zien we verder op televisie? Dat 88% van alle experts mannelijk is. Dat is toch raar? Ik geloof het niet dat er zo weinig vrouwelijke experts zijn. Worden ze wel genoeg gevraagd?

Ellie Lust vind ik een positieve ontwikkeling op televisie; een stoer vrouwelijk rolmodel. Kijk, zo kan het ook.

Vrouwonvriendelijk

Waar Nederland ook slecht op scoort, is seksisme. Neem nou de sfeer bij verschillende studentenverenigingen. Vind jij het normaal dat er vrouwen worden geslutshamed door vrouwonvriendelijke studentenverenigingen? Stel nou dat het omgekeerd was: dat vrouwelijke studenten bangalijsten maken van alle ‘makkelijke’ jongens. En zeg nou zelf: dat klinkt belachelijk en dat is het ook. Waarom is het omgekeerd dan een kwajongensstreek?

En hoe vaak zal een vrouw ‘Héééé, lekkere benen!’ naar je schreeuwen als je als man aan het hardlopen bent (ik ben benieuwd hoeveel mannen ervaring hebben met dit soort intimidatie van het andere geslacht).
Het kan knap intimiderend voelen als je op straat nageroepen wordt. Je hebt er immers niet om gevraagd! Dan kan je het natuurlijk afvlakken met: ‘Ja, maar dat is toch niet erg, want dat was een compliment.’ Het voelt vaak enorm intimiderend, dat geschreeuw.
Schreeuwen dat iemand mooie benen heeft voelt anders dan tegen een collega zeggen dat haar haar leuk zit. Daar zit ‘m nou net het verschil.

Emancipatie is nodig

We zijn er nog lang niet. Zolang mensen niet gelijk zijn in hun doen en laten, zal er emancipatie nodig zijn. We zullen met z’n allen als maatschappij daar flink aan moeten werken, hoe je je ook identificeert.