Gezellig kokkerellen

Kookrevolutie

Vroeger, op de middelbare school, kreeg ik koken als vak. Dat was hét walhalla voor leerlingen die van koken hielden. Tegenwoordig vind ik koken leuk. In die periode haatte ik het. Mijn vrouw kan er zich niets bij voorstellen, maar het is echt waar… Ik haatte het om te koken.

Lief zijn voor de worteltjes

Ik weet nog heel goed dat ik bij de eerste les kwam. Iedereen moest wortelsoep maken. Ik had nog nooit worteltjes geschrapt, laat staan wortelsoep gegeten. Dus ik ging lekker met de dunschiller aan de slag. Het ding was ontzettend bot en de stagiair kwam even kijken.
‘Je moet lief zijn voor die worteltjes, je hoeft die worteltjes geen pijn te doen,’ zei hij en deed voor hoe ik ze teder moest schrappen. Ik voelde me echt alsof ik in de maling werd genomen, beetje beschaamd ook.

De wortelsoep lukte uiteindelijk niet zo goed. De kookjuffrouw had al snel door dat ik hier geen gevoel en geen zin in had. Laten we maar zeggen dat we niet de beste vriendinnen waren en dat ook nooit zouden worden. Dat ik thuis vlees at, was natuurlijk niets, want in de les kookten we vegetarisch. Ze noemde me gekscherend ‘Tante Sidonia’ (ik was lang en heel dun), wat me kwetsbaarder maakte dan ik al was.

Thuis kookte ik niet. Er waren wel dingen die ik lekker vond om te maken tijdens de kookles, maar de motivatie om het thuis te doen was er gewoon niet. Anderen konden het tóch beter, dus waarom zou ik überhaupt gaan koken (gelukkig denk ik nu niet meer zo)? Even een lijst van de dingen die ik heb gehoord tijdens het thuiswonen;

  • Je kookt thuis niet, dus hoe ga jij je in vredesnaam redden als je uit huis bent?
  • We zien je nooit koken, dus je kunt het niet

Ik kreeg ook rotcijfers voor het vak koken op school, want ik was nooit zo gemotiveerd. Het kon me vrij weinig schelen; ik ging er toch niet mijn eindexamen in doen.

Kookrevolutie

Mijn oma geloofde op een of andere manier wél dat ik gewoon een duwtje in de juiste richting nodig had en gaf me een kookboek. ‘Kookrevolutie’ van Jamie Oliver. Ik nam het mee toen ik uit huis ging. Mijn huisgenoot leefde van afhaal en diepvriesmaaltijden. Hij had alleen een combimagnetron, zo’n klein ding. Ik besloot na 3 dagen diepvriespizza’s die naar karton smaakten maar te gaan koken.

Mijn gehaktbrood mislukte jammerlijk in de combimagnetron. Tegenwoordig heb ik geen idee hoe ik gehaktbrood überhaupt kan verstieren.

kookrevolutie

Mijn paella was dan weer heel lekker. Er volgden vele recepten en ik kreeg wat meer zelfvertrouwen. Ik vond het nog steeds lastig om voor meer dan twee personen te koken.

Eigen fornuis

Inmiddels, drie verhuizingen verder, had ik mijn eigen fornuis aangeschaft, met een oven. Geen hetelucht, want dat kon ik niet betalen. Ik had met redelijk veel keukens kennis mogen maken; de Surinaamse keuken (moeder van mijn huisgenootje maakte pindasoep), de Russische keuken en de Deense keuken. Hoe meer ik kookte, hoe gevarieerder het werd en hoe beter ik het kon. Je zult het niet geloven, maar koken is vooral een kwestie van doen. Het helpt overigens wel wanneer je je eigen keuken hebt en er niet op je vingers wordt gekeken. Als het je lukt, heb je het wel zomaar even zélf gedaan!

Nou heeft ‘Kookrevolutie’ van Jamie Oliver me wel gered. Het is inmiddels redelijk versleten. Tegenwoordig gebruik ik ‘Gezond lekker eten’ van Vreni de Jong, ‘Wannee’ en ‘Chèz Rachel’ (Rachel Khoo). Is ook maar een greep uit de collectie. Samen met mijn vrouw heb ik zelfs voor de catering van onze eigen bruiloft gezorgd (en geloof me, dat is goedkoper dan de catering door iemand anders laten doen).

Inmiddels is het 16 jaar geleden dat ik voor het eerst achter een fornuis stond. Toen met een ongemotiveerde harses, nu met een ontspannen houding, want het komt wel goed.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.